‏یه تئوری قشنگ هست که میگه:
غم و شادی تو دنیا به عدالت تقسیم‌ شده
یعنی اگه من حالم خوب باشه به مساوات خوبی حالم یکی یه گوشه دنیا حالش بده! از وقتی اینو شنیدم غم هامو دوست دارم، غم های خیلی بزرگمو ‏ناخود آگاه وسط گِلگی هام یه لبخند بزرگ میاد رو لبم و میگم یعنی به عظمت این غمی که من الان دارم تحمل‌ می‌کنم؛ یه نفر شاده؟چی بهتر از این؟؟
"میشه غمه تموم نشه تا شادیا جون بگیرن؟!